Artikeldatum

Kuil

“Goh, wat is het eigenlijk raar dat ik jou eerst in een kaal pand zag.” zegt mijn cliënt ineens treffend terwijl we door het bos lopen.

Hij heeft groot gelijk. Waarom is het toch standaard dat we mensen tijdens een behandeling binnen zien? Zeker in het geval van deze jonge man: net afgestudeerd, klaar om een jaar te gaan reizen door Afrika en toen kwam de coronacrisis. De reis werd geannuleerd, hij moest noodgedwongen weer bij zijn ouders wonen, zijn sociale leven werd gereduceerd tot online contact en hij kon geen passende baan vinden. Zijn wereld werd klein en hij verviel in passiviteit. Met somberheid tot gevolg. Hij zocht na twee jaar hulp en kwam in een kamertje bij de POH GGZ terecht. Daarna werd hij doorverwezen naar Mindfit en kwam hij in een kamertje bij mij terecht. Terwijl de muren al jaren op hem afkwamen.  

Dus wij gingen naar buiten. Al wandelend komen we bij een kuil, die overwoekerd wordt door afgestorven dennenbomen. “Zo voelde ik me al die tijd: vast, in een put zonder uitweg”. Ik stel voor dat hij zichzelf hier dan maar doorheen slaat. Letterlijk. Dus hij pakt een grote afgebroken tak en maakt een weg naar de overkant.

“Ik wil nooit meer naar binnen.” zegt hij stralend terwijl we verder lopen.

Emma Hofman,
Buitenpsycholoog Mindfit